Witte bladzijde angst. Voor mij is dat dus ècht een ding. Ik heb een enorme liefde voor notitieboekjes, bulletjournals, planners, sketchbooks, artjournals, eigenlijk alles met een kaft, een mooie kaft. Hier volgt het verhaal van de “eat this cookie, first page”uitspraak;-).
Je komt dus thuis van je favoriete boekwinkel, tijdschriftenwinkeltje of gewoon het tijdschriftenrek bij de supermarkt (they’re everywhere! En ik kan het echt niet weerstaan) met zo’n heerlijk nieuw geurend boekje. Een boekje met een prachtig sprekende kaft en met van die lintjes zodat je weet waar je bent gebleven. Dit is dus het ultieme geluksgevoel als je het mij vraagt. Ik weet het dit heeft niks met een visuele story te maken of met fotografie maar stay with me.
Heerlijk neem je plaats aan de keukentafel met een kop koffie, je slaat het boekje open….
Een prachtig ongeschonden witte bladzijde wordt zichtbaar. Perfectie nog zonder “mislukte” pagina’s, horrorstories, eeuwige klaagzang (ja dat doe ik in die boekjes). Een boekje nog zonder lijstjes, plannen (die vaak ook niet lukken), dromen…
Ik neem mijn pen in de hand, mijn hoofd wordt leeg, mijn hoofd dat normaal dus nooit stil is, geeft ineens geen gehoor. Die eerste pagina, zweetuitbraken krijg ik ervan. Ik wil dus absoluut voorkomen dat ik die eerste pagina verknal, die druk voert zich zo hoog op dat ik totaal niets geproduceerd krijg. Rationeel weet ik dat het nergens op slaat, maar emotioneel is het “the real deal”.
Dus nu sinds een paar maanden verrijk ik iedere eerste pagina met een heerlijk getekend (chocolat chip, want eerlijk is er andere) cookie. Een grote of een kleine maar die eerste pagina is vanaf nu de “eat this cookie first page”.
Het leek me niet meer dan logisch dat ik die gezellige hongermakende traditie hier voort zou zetten.
Dus bij deze mijn digitale cookie voor deze eerste pagina.
Eat this cookie first blog
