Zien en gezien worden.

“Our deepest need is to be seen”

– Marianne Williamson

Zien en gezien worden, het is zo’n essentieel onderdeel van het leven. Niet op de manier zoals celebrities zien en gezien worden. Nee het gaat hier om persoonlijk zien en gezien worden. Een basisbehoefte tijdens het opgroeien en een heel belangrijk onderdeel om in je leven voort te zetten.

Voor mij is dit altijd een nogal prominent onderwerp. Ik heb me niet altijd gezien gevoeld en ik zie mijzelf ook lang niet altijd. Ik negeer mijn behoeftes geregeld, en schuif ze weg als “onbelangrijk”.
Herken je dat? Dat het begint te borrelen, dat het voelt als lichte irritatie, zoals een zoem in je oren. Dit moddert een tijdje zo door, soms zelfs heel lang totdat je ontploft om iets onbenulligs.

Hoewel dit denk ik onderdeel is van het leven, nam het in mijn geval toch best heftige proporties aan. Ik wist niet meer wie ik was. Mijn bestaan bestond uit spiegelen aan wat anderen van mij verlangde. Het is erg natuurlijk voor mij om aan te voelen wat anderen willen. Waar ze op aangaan, wat hun teleursteld. In plaats van mezelf zijn was ik bezig met anderen aan te laten gaan, anderen te laten oplichten. En ik deed vooral heel erg mijn best hen niet teleur te stellen, ook als dat betekende dat mijn grenzen compleet genegeerd werden. Ik stond niet voor mezelf, of mijn eigen behoeften.

Zoals je hier kan lezen heb ik het afgelopen jaar behoorlijke “lows” gehad die me hebben gedwongen te kijken naar mijn eigen behoeften. Door een intensieve therapie heb ik ontdekt dat gezien worden nogal een heftig thema is voor mij. Ik voelde mij vaak niet gezien en ik liet mij daarom ook niet zien. Ik was eigenlijk een soort verlengstuk van de mensen in mijn omgeving maar had geen idee wie ìk nu eigenlijk was.

The past year

Het afgelopen jaar heb ik behoorlijk aan de weg getimmerd. Ik ben nu in staat mezelf te zien, te zien waar mijn behoeften liggen en hoewel er natuurlijk niet altijd direct aan voldaan kan worden schuif ik ze nu niet zonder meer onder het tapijt.
Dat aanvoelen wat een ander nodig heeft is nu mijn kracht. Hiermee kan ik anderen zien, iets wat ik zelf gemist heb. Ook de mensen die, net zoals ikzelf, zichzelf zo gemakkelijk wegcijferen.

Herken je dit bij jezelf? Misschien heb je zelf ook wel een enorm empathisch vermogen dat je helemaal losgekoppeld bent van je eigen behoeften, ideeën, karakter, grenzen noem maar op. Als je zin hebt om te connecten, even contact met een gelijkgestemde? Mail me dan gerust of neem contact op via mijn Instagram of Facebook.
Ik heb zo het vermoeden dat het hier op de blog ook nog (veel) vaker over zal gaan, haha.