Mijn eerste fotografie-ervaring

Mijn eerste fotografie-ervaring is eigenlijk best wel een en treurige en ik had hem weggestopt voor een lange tijd.
Toch leek het me leuk om hem hier nu met jullie te delen.

Ik zat in groep 7 bij juf Inge. We hadden fotografie-week of iets over beroepen, ik weet het niet meer precies. We moesten in ieder geval in groepjes van 2 op pad om een x aantal foto’s te maken en degene met de mooiste foto won dan een prijs.

Ik ging op pad met mijn toenmalige vriendin. We fietsten ons dorp door en ik hoefde niet lang te zoeken voor mijn foto’s ik herinner me nog dat ik alles inspirerend vond. Denk bijvoorbeeld aan de blaadjes op de grond, ik herinner me dat het herfst was, of de takken van een struik. Ik voelde me helemaal warm worden van binnen omdat ik me zo gepassioneerd voelde. Ik zag overal inspirerende doorkijkjes en hoekjes. We moesten het doen met zo’n wegwerpcamera, dus we konden niet zien hoe de foto’s waren geworden en er was ook niet zoiets als zoom of scherpstellen.

Mijn vriendin had wat meer moeite met de opdracht. Ze kon niks vinden en raakte niet echt geïnspireerd. Ze had inmiddels wel 1 foto van een dier volgens mij, een koe misschien? Ik weet het niet. In ieder geval moest ze nog 1 foto nemen. Ik vroeg haar of ik wat mocht doen, ik zag een super leuk bruggetje met een stroompje eronder met heel helder water en een reflectie. Ik nam de foto op zijn kop.

De uitslag van de fotowedstrijd…

We moesten een behoorlijke tijd wachten op het resultaat. Dat moest natuurlijk destijd nog ontwikkeld worden. De resultaten waren hartstikke leuk en de bruggetjes foto was echt heel mooi en abstract geworden.

Je raad natuurlijk wie er won. De bruggetjes-foto was de absolute winaar en die was van mijn beste vriendinnetje. Ze won een super coole etui met pennen en stiften erin. Zo’n vierkant model waarbij alle stiften in zo’n elastiek vast zat als een soort boek.

Die middag spraken we bij haar af. Ze had niemand verteld over de foto en dat ik die eigenlijk genomen had. Ik mocht niet aan de etui komen en ik mocht echt nooit met de stiften kleuren. Bij haar thuis gekomen was ook haar moeder dolenthousiast voor haar, maar ook hier hield ze haar mond dicht. Ik voelde me behoorlijk gepasseerd en omdat niemand het verder wist durfde ik hier ook niets van te zeggen. Wat als niemand mij geloofde? Wat als ik het zelf niet meer goed had herinnerd? Dat was het soort twijfel waar ik vaak in verdwaald raakte. Dus besloot ik mijn mond te houden en is mijn passie langzaamaan gedoofd. Maar niet echt, hij is vaker op mijn pad gekomen en nu heb ik besloten dat het ècht is en dat ik ook deze eerste herinnering nu laat bestaan als startpunt van mijn fotografie-leven.