Bijna 2 jaar geleden begon ik aan mijn “watercolor journey”, ik vind waterverf een beetje kinderachtig klinken en aquarelle een beetje te posh dus watercolor in het Engels must do.
Ik ben eigenlijk een enorme fan van alle vormen van visuele kunst, en persoonlijk vind ik watercolor het meest vergevingsgezind van alle schildertechnieken. Goed om daarmee te experimenteren dus. Waterverf en fotografie zijn mijn twee ultieme ik-vergeet-de-tijd activiteiten. Heerlijk om je in te verliezen.
Ik begon dus ongeveer 2 jaar geleden met het volgen van tutorials op youtube. Onder andere de tutorials van makoccino vond ik goed te volgen. Het begon allemaal met een goedkoop doosje verf van de Flying Tiger, en een blokje waterverfpapier van een paar euro.
Ik ben begonnen met het volgen van tutorials maar ik ben behoorlijk eigenwijs en kon ze dus nooit precies volgen, dat issue heb ik ook met recepten, anyway al snel werd mijn eigen stijl zichtbaar.
Er is een soort loveaffair ontstaan voor abstracte werken. Dit merk ik zowel in de fotografie als in watercolor. Dat creatieve aspect aan abstract werk maakt het voor mij zo fantastisch, ik kan er echt mijn hart en ziel inleggen.
Als uitgangspunt gebruik ik vaak een thema, evenement of gevoel. Ik probeer daar een beetje een “loose” draai aan te geven en mild voor mijzelf te zijn. Vaak vind ik mijn werken echt mislukt maar als ik er dan een tijdje later naar kijk dan vind ik ze toch prachtig. Dit is ook echt een tip van mij, neem eens een tijdje afstand van je werk. Ook is het verstandig om beelden in je hoofd, of voorbeelden op papier, los te laten. Het hoeft geen 1-op-1 kopie te worden, en juist die imperfecties geven het werk karakter.
De twee bovenstaande werken heb ik gemaakt tijdens mijn traject in therapie. Hier leerde ik een deurtje te visualiseren om naar mijn eigen gevoel te kunnen kijken. Om mezelf te helpen heb ik dit ook daadwerkelijk visueel gemaakt.
Moederschap zoals het in mijn hoofd was, perfectionistisch en met een gouden rand. En op dat moment kon ik er helemaal niks van voelen. Ik kon alleen maar boos zijn. Ik voelde me zo’n slechte moeder, er was bij mij niets van dat goud te bekenen. Toch heb ik het maar op papier gezet. Ook al hielp het me destijds niet, nu voel ik me wel meer die moeder met dat goud. Maar niet altijd, en ik besef me nu dat dat ook een super onrealistisch streven in.
Pingback: Van welke kleuren word ik super blij? - D.Verts