Ken je dat? Dat gevoel dat je geboren bent in de verkeerde tijd? Dat je je niet helemaal “in sync” voelt met de wereld en dat je niet past in het huidige beeld van de maatschappij?
Ik heb dat gevoel met vlagen en vaak overvalt het me. Gisteren had ik weer zo’n gevoel in de verkeerde tijd te zijn geboren. Ik was bezig met the weddingcourse en hoewel ik die cursus enorm waardevol vind voelde ik dat het niet helemaal strookte met wie ik was. Ik zie mijzelf dat specifieke beeld niet waarmaken. Komt het voort uit angst? Of zit er wat anders onder? Eerder die dag had ik afspraak met iemand die mijn ziektewet beoordeelde. Ik ben een jaar geleden ziek geworden bij mijn toenmalige werkgever en ben hier nog steeds herstellende in.
Dat gesprek gaf me veel stof tot nadenken. Ik benoemde dat ik wilde gaan ondernemen. Dat autonomie belangrijk was. En het gevolg was een gesprek van 15 minuten over hoe het ondernemersschap hoort te zijn en dat niet iedereen daar geschikt voor is. Het voelde alsof de bewijslast bij mij lag w.b.t. mijn capaciteiten. Ik weigerde dat te doen omdat ik het gevoel had dat mijn visie over ondernemersschap niet erkent werd als een “goede” manier.
Het ging over bedrijfsplannen, en dat bijvoorbeeld een bepaalde auto rijden geen doel zou zijn van een onderneming. Hoewel ik niets heb met auto’s (of ander materialisme) geloof ik wel dat alles wat je in beweging brengt in een bedrijf een “goede” manier is.
Die eeuwige vreemde eend…
Wederom voelde ik me de vreemde eend in de bijt. En ook liet ik me weer verleiden door conventies. Hoe hoort het eigenlijk? Ik was er al achter dat dat niet mijn manier zou zijn en toch werd ik er weer in opgeslokt.
“Ik liet me weer verleiden door conventies”
D.verts’21
Mijn therapeut had een mooie metafoor waar ik gisteravond aan dacht.
Ik bevind me op een razende highway, zo’n enorme 5-baansweg. Iedereen raast voorbij. Ik moet goed kijken maar daar in de berm is een piepkleine afrit. Hij is nauwelijks zichtbaar zeker met deze snelheid. Het was een afrit naar een bos. Het was geen verharde weg, maar een half overwoekerd pad. Die 5-baansweg was niet mijn pad. Dat half onbegane pad, dát was mijn weg.
Ik moet weer een manier naar die afrit vinden…
Die onzekerheid en twijfel.
De manier zoals het “hoort” past niet bij mij. Dat legt me te erg vast. Dat druist helemaal in tegen wie ik ben. En toch blijf ik er naar neigen.
Als ik bij mezelf blijf voel ik me vaak verloren in dit tijdperk, ik voel me geboren in de verkeerde tijd waar ik niet pas maar dat gevoel komt altijd voort wanneer ik van de gebaande paden af ga wijken. Het is wanneer ik mijn weg vind naar die afrit dat ik mij ontheemd voelt. Dat ik de wereld om mij heen als “niet van mij” aanschouw.
Ik twijfel aan alles en iedereen. Maak me bezorgd over alles wat “normaal” is. Mijn relatie, mijn gezin, wat als ik teveel verander en anderen daarin teleurstel? Anderen die daar niet voor hebben gekozen? En toch moet ik dit pad bewandelen, ook al explodeerd daarmee het pad achter mij..
Maar hoe definieer je een ongebaand pad? Daar ga ik me nu op focussen.
Herkennen jullie dit? Hoe zien jullie dit? Laat het me weten. Lijkt me leuk 🙂
Herkenbaar! De wereld vandaag de dag gaat ook op topsnelheid en ik merk dat veel mensen het prettiger zouden vinden als het wat langzamer zou gaan. Er wordt verwacht dat je altijd bereikbaar bent en aanstaat en dat kan simpelweg niet.
Belangrijk om je eigen pad hierin te bewandelen en te doen wat goed voor jou voelt!
Wat fijn om je herkenning te lezen. Het is inderdaad dat altijd “aan” moeten zijn. Altijd de verwachtingen. Dank je wel voor je lieve woorden en adviezen 😊
Pingback: Mijn kerstmis-playlist, maar dan ánders! - D.Verts
Pingback: Wild river Journey - D.Verts