Al eerder heb ik geschreven over mijn periode met heftige angstaanvallen, en mijn sowieso al angstige karakter. Hier zal ik daar wat dieper op in gaan. Wat is de “Angst of my life”?
Allereerst bedankt dat je hier bent. Ik besef me dat deze website nog wat ondefinieerbaar is. Ik heb het over fotografie en over visual storytelling en toch deel ik hier zo ontzettend veel wat daar niet over gaat. Toch vind ik dit belangrijk omdat ik niet goed functioneer in een omgeving waarin werk maar werk is en privé, privé. Ik heb een lang proces doorlopen om erachter te komen dat dat niet is wie ik ben. Ik vind het juist fijn om te connecten. Dat jij weet wie ik ben en ik leer wie jij bent. Daarom deel ik graag onderdelen uit dat eerder genoemde proces. Wie weet helpt het jou, of iemand in je omgeving?
Ik houd zelf enorm van kwetsbaarheid, van kracht (ja ik geloof dat die dingen bij elkaar horen), van echtheid, dus vandaag komt er weer een stukje kwetsbaarheid van mij.
Angst
Het is wat, angst. Ècht angst. En volgens mij hebben stiekem best veel mensen hier last van. Mijn angst wat enorm ireëel en toch bracht het me tot complete paniek. Zelfs als ik wéét dat de angst niet realistisch is kan ik dat op dat moment niet stoppen. Cognitief weet ik dat het niet de realiteit is, maar mijn lichaam zit in volle survival mode, in die adrenaline-rush.
Ik schaam me een beetje om te delen wat die angst nu was, want als het niet zo heftig was geweest had ik mezelf vast uitgelachen maar ik ga je toch mee nemen.
The story
Oke nu naar “the story”, beloof me dat je niet zult lachen.
Het was altijd in de nacht en het begon na de geboorte van Logan (2019) echt heftige vormen aan te nemen. Dankzij de hormonen waren mijn zintuigen nog wat scherper dan normaal.
In mijn angsaanval zag ik voor me hoe de wereld verging. Letterlijk! Hij implodeerde. Ik hoorde een hoop lawaai (vaak in realiteit een vliegtuig of een vuurwerkknal) en keek dan uit het raam echt zag overal golven van lava naderen. Mensen rende rond. Het was paniek alom. De aarde hield het niet meer vol onder onze vervuiling, onze hebzucht, onze onzorgvuldigheid. Ik kroop dan dicht bij de kinderen en we wachtte.
– als ik inmiddels de boel nog niet onder controle had-
Daarna zag ik hoe we met zijn allen in het diepe stortte. Mijn allergrootste verdriet was het feit dat ik de kinderen niet kon beschermen tegen een angst en pijn zo groot. Dat er niks was wat ik voor hen kon doen. We konden niet gered worden en ik kon ze niet beloven dat het beter werd.
Je snapt natuuurlijk wel dat slapen daarna nogal moeilijk was en ik zowel buiten als de kinderen haarscherp in de gaten hield. Het slaapgebrek was de avond daarop garantie voor nog een angstaanval.
Mijn oplossingen, die niet hielpen…
Ik had natuurlijk bedacht wat ik kon doen. Hoe ik dit kon oplossen. Allereerst was het natuurlijk de schuld van ons eigen gedrag. Onze verspillen, onze hebzucht en materialisme. Onze vervuiling. Ik wilde dus per se geen dierlijke producten meer eten. Ik begon aan onze permacultuur-tuin . En ik was aan het rennen en vliegen om alles zo “schoon en milieuvriendelijk” te organiseren allemaal. Maar de angst hield niet op want het was niet genoeg. De permacultuur tuin (formaatje postzegel) was natuurlijk niet echt voldoende om alle problematiek op te lossen. Vol verbazing keek ik om me heen, het kon niemand wat schelen. Ik was als enige als zo’n bezetene aan het rennen.
Het bleek geen duurzame oplossing, ik hield het niet vol en ik faalde heimelijk..
Oplossingen die wél hielpen..
Toen ben ik naar de huisarts gegaan. Ik wist dat ik altijd al wel een angstig karakter had maar dit ging helemaal mis. Normaal ben ik bang in het donker, niet voor het donker maar voor anderen (slechte) mensen. Dat is eigenlijk altijd het onderliggende van mijn angst, anderen mensen.
De huisarts verwees me door naar de praktijkondersteuner en die verwees me op haar beurt uiteindelijk weer door de psycholoog. De eerste in een lang traject dat nog komen ging (al wist ik dat toen nog niet).
Deze psycholoog was gespecialiseerd in EMDR . Ze hielp me de beelden van een wereld die aan het vergaan was los te koppelen van deze heftige emoties en angsten. De beelden bleven bestaan in mijn hoofd alleen had ik er niet zo heel veel negatieve associaties mee.
In het latere traject wat ik onlangs heb afgerond ben ik wat dieper gedoken in de oorzaak van o.a. deze angstaanvallen. We hebben ontdekt dat dit mogelijk voort komt uit mijn jeugd waarin ik me in bepaalde perioden niet gezien of gehoord voelden. Waarin gepest worden op school mij de controle ontnam en waarin ik niet voor mezelf op durfde te komen.
Er was destijds niemand die me daarin zag en dat gaf me het gevoel dat ik geen controle had over mijn eigen leven en het leven van anderen om me heen, waar ik om gaf en waar ik druk voor aan het zorgen was. Mijn kleine-ik was aan het faciliteren voor anderen maar had daarbij geen enkele controle over haar eigen dagelijkse leven.
Dit is natuurlijk de exacte strekking van het verhaal van mijn angst, dus later werd het me wel duidelijk.
Heb je het gevoel dat jij te maken hebt met heftige angst-of paniekaanvallen. Heb je behoefte om te connecten? Neem dan gerust contact op 🙂
Ps. Ik ben geen professionele hulpverlener maar dat zou ik zeker aanraden als je dat nodig denkt te hebben 🙂