Perfecte imperfecties

Perfecte imperfecties, deze zin komt voort uit mijn traject van therapie. Het nastreven van onrealistische perfectie was 1 van de meest directe issues van mijn depressie. Mijn persoonlijke problemen, gevoelens en grenzen werden keurig afgedekt onder een laagje perfectie.

Herken jij dit?

Mensen komen op visite, je huis is een bende (wat het altijd is) maar als er iemand langs komt moet het keurig opgeruimd zijn. Eigenlijk verwacht ik van mezelf dat het altijd keurig opgeruimd is, voor het geval er spontaan iemand langs komt. En die iemand zou dan een probleem hebben met mijn rommel (?).

Verder ben ik eigenlijk ook wel wat te dik vind ik zelf. Ik moet zorgen voor gezond eten vanavond, nee wacht ik maak nu een strakke weekplanning zodat ik de hele week lekker healthy kook. Dan moet ik dus nog even naar de winkel. Ik moet ook een goede moeder zijn, liefdevol, minstens 1x per dag moeten we naar buiten en dat moet dan ook op een leuke manier. Luna moet getraind worden. Als ik niet continue zen blijf als moeder ben ik een slechte moeder. De kinderen mogen maximaal 1 uur achter de tv. Ik moet me minder bezig houden met Social media. Ik moet “telefoondetoxen” en dit moet fantastisch zijn.

MOETEN

Lees je het al? Er MOET wel erg veel. En al die losse dingen zijn natuurlijk allemaal niet zo’n ramp maar als je ze op een hoop veegt en er een dikke MOET sticker op plakt dan wordt het nogal een hoge druk. In mijn hoofd zag ik het al helemaal voor me. De kinderen lekker spelen met verantwoord speelgoed en ik de hele dag sereen kruidenthee lurken terwijl ik de hele boel on-point had. Je weet wel, zoals je op Instagram ziet. Zo ziet toch iedereen zijn dag eruit?

Niet……?

Nou ik wil het toch zo…

Je raad het al, ik faalde heimelijk.
Ik werd getriggerd door van alles, voornamelijk door het kunnen realiseren van mijn enorme wensenlijst. Het was als een bal die onder water geduwd werd. Ik ging een perfecte moeder zijn, dus ik moest continue zen zijn bij de kinderen. Alleen was ik niet zen. Die bal werd verder onder water geduwd en de weerstand nam toe. Het borrelde, en borrelde totdat plotseling… Die bal naar boven kwam, maar dan met een knal. In plaats van die zen moeder te spelen stond ik daar te gillen tegen de kinderen om iets kleins.

Wat ik leerde

Tijdens mijn therapie gaf de psycholoog mij de opdracht om alle momenten die in mijn ogen imperfect waren, waarin ik meer van mezelf verwachtte vast te leggen. Zo stapte ik even uit het moment door het letterlijk in een ander perspectief te zien en kon ik even relativeren. Ik moest een album kopen, waar al deze imperfecties met een mooi (of dramatisch) filtertje een podium kregen. Dit heeft me zo enorm geholpen om uit dat perfectionisme te komen. Om mijzelf continue omlaag te praten in mijn hoofd. Om het vergelijken met anderen (vooral online) te stoppen. Ik leerde kijken naar mijn realiteit en dat die goed genoeg was zoals hij was. Ik zal hieronder wat van mijn perfecte imperfecties delen.

En nu?

Nu heb ik dus een enorm album met allemaal van dit soort foto’s. Soms huilende kinderen, soms huilende moeders, enorm veel rommel en pizza en friet. We bladeren er nog wel eens door, we genieten allemaal eigenlijk meer van die imperfecties dan van die perfecte momenten.
Tip dus! Koop zo’n groot a4 album, zo’n dummie met een harde kaft en maak vaak foto’s op momenten dat je jezelf niet goed genoeg vind. Dat je jezelf omlaag praat in je hoofd. Wat zie je op die foto’s? Geef ze een prominent plaatsje in je album. Het is fijn om later terug te kijken naar waar je focus eigenlijk lag en wat er ècht belangrijk is.

Herkennen jullie dit? Laat het me weten, vind ik leuk 🙂
Volg me ook op Facebook en Instagram.