Wervelende woensdagen

Wervelende woensdagen, dat is in ons huis echt een ding. Hebben jullie van die dagen waar je huizenhoog tegenop ziet? Of die gewoon altijd in de soep lopen? Bij ons zijn dat dus de wervelende woensdagen.

De schooldagen op woensdag zijn altijd kort. De middag lijkt dan eindeloos. Ik wil altijd wat gaan doen maar het loopt vaak allemaal net niet. Hoewel Niek wisselende diensten heeft lijken deze op woensdag altijd extreem irritant ingepland. Er valt zelden een vrije dag op een woensdag. Het is alsof the universe wil zeggen “YOU SUCK DANIQUE”. De kinderen zijn lam en moe en willen alleen maar tv kijken. Luna de hond is vaak stierlijk vervelend en ik begrijp helemaal dat dit mijn eigen vibe is wat ik allemaal terug krijg, het is gewoon makkelijker om the universe de schuld te geven. Eerder schreef ik ook al over perfecte imperfecties.

Lief perfectionisme

Dat deze dag zo wringt is eigenlijk niet meer dan logisch. Ik zal je het plaatje in mijn hoofd schetsen van hoe woensdagen eruit “horen” te zien.

Milo komt uit school en er staat een keurig gedekte tafel klaar. Als perfecte moeder zorg je op de woensdagen voor een memorabele lunch. Verse broodjes, knakworsten, croissants, pannenkoeken, you name it. Daarna gaan we knutselen, heerlijk kneuterig. Of bakken, ook kneuterig) en daarna naar het bos om lekker uit te waaien en vervolgens drinken we warme chocolademelk. Daarna zet ik een knus filmpje op en begin ik aan een vreselijk gezond avondmaaltje. Klinkt als perfectie toch?

De realiteit

En dan nu hoe het in de realiteit gaat….

Ik kijk op de klok en schrik me rot omdat de school over 10 minuten uit is en ik de tijd vergeten ben. Shit! Snel schoenen aan en Logan in de buggy gooien (welke slechte moeder vergeet nou bijna der kind?!) Die tafel is niet gedekt maar dat kan straks nog. “Zullen we aan tafel eten jongens?” vraag ik. “Neeehheeee saai!” is het antwoord, “op de bank willen wij!” De oven ben ik vergeten voor te verwarmen. Dus het wordt gewoon een boterham met vlokken (die perfecte lunch die je als perfecte moeder zou voorbereiden is ook al mislukt).

De kinderen hangen op de bank, vlokken overal. “Nou jongens we gaan gezellig knutselen!” Ik ben nog van alles aan het zoeken en pakken… Aan tafel klinkt: “Ik ben klaar mam, mag ik tv kijken?” “Jaaaaa IPAD”, is de bijval van kind nummer 2. (Wat een loedermoeder dat je kinderen zo gefocust zijn op die beeldschermen)

“Nee boys we gaan zo naar het bos.” “Wat kun je daar dan doen?” vraagt Milo? “Nou stukken zoeken, wandelen, spelen”, antwoord ik. “Maar dat is saai, we zijn al heel lang niet meer bij monkeytown geweest.” (nu komt er bijna stoom uit mijn oren maar ik blijf zennn). Fuck dat bos ik ben er klaar mee. We kijken wel gewoon die film met chocomelk. De kinderen kunnen het niet eens worden over een film (offcourse wil 1 kind spiderman kijken terwijl de andere perse Dinotruck wil kijken al heb ik geen idee welke film dat is) De kinderen lusten blijkbaar geen chocomelk maar vinden het wel leuk om met lepeltjes chocolademelk tekeningen te maken op de salontafel (Gadver wat heb je toch een goor huis).

De dag is bijna voorbij

Janken x 3. Ik ben er klaar mee. Ik zak op de bank, en duik in mijn telefoon om eens lekker een potje ouderwets te gaan scrollen door andermans perfecte leven. Ontevredenheid neemt de overhand. Ik verlies weer de tijd uit het oog
en tegen de tijd dat Niek thuis komt van werk staat er dus geen gezond maaltje op tafel maar gil ik tegen hem “Ik doe niks meer hoor, iedereen zoekt het maar lekker uit”. Het resultaat, friet van de friettent. Kinderen blij, ik not so much. (Je hebt weer gefaald als moeder, je kunt je kind niet eens fatsoenlijk te eten geven. 1 dag in de week Danique dat je even wat langer de boel onder controle moet houden en zelfs dat lukt je niet).

Innerlijke criticus

Zie je al die schuingedrukte stukken tekst? Dat is al de crap waar ik mezelf van beschuldig, alle negatieve gedachten die door mijn hoofd spoken. De gedachten die ik tegen mezelf zeg.
En dat doen we dus heel vaak, wij allemaal. Mijn innerlijke criticus heeft op woensdagen de troon. Ik noem haar Helen (meervoud van Hel) en op dagen dat er zo’n perfect plaatje in mijn hoofd zit heeft Helen continue een vinger in de pap. Ze bemoeid zich werkelijk overal mee.

Helen en de wervelende woensdagen

Inmiddels ken ik Helen, ze lijkt haast een ongewenste vriendin, toch is ze vaak ook heel nuttig. Maar dus niet op wervelende woensdagen. Nu ik weet dat Helen er is geef ik de woensdagen een andere dynamiek. Helen mag kijken hoe ik alles doe wat zij verafschuwt. De kinderen eten boterhammen en koekjes op de bank terwijl ze doelloos naar de tv kijken. Ik zet wat op en zeg geen discussie te willen over het type programma anders gaat de tv uit (lekker dreigen ook zo’n perfectie ding) Ik ga op de stoel zitten en ga een boek lezen, of schrijven in mijn journal. Eigenlijk gewoon tijd voor mezelf. Ik plan geen bos meer, al gaan we soms wel, als ik zin heb. En we eten ’s avonds soep uit blik. Om 15.30uur schenk ik een wijntje voor mezelf in.