De feestdagen!

Even een recapp van de feestdagen in ons huishouden. Ik wilde deze blog bijna niet schrijven want het waren nogal intense dagen maar als ik het over perfecte imperfecties wil hebben zal ik zelf natuurlijk ook met de billen bloot worden.

Onze kerstdagen waren dus behoorlijk intense. En wederom waren mijn verwachtingen hierin de hoofdrolspeler. Ik heb hierin een boel niet goed aangepakt en mijn emoties en (vooral) de uiting hiervan waren zoals december betaamt buiten proportioneel. Ik zal je meenemen in de wat en hoe’s.

Kerstmis, we hadden al besloten dat we het lekker rustig zouden houden. Geen gepuzzel met de ene dag “daar” en de andere dag “daar”, ik vind het altijd zo jammer als ik tijdens kerstmis niet naar mijn eigen kerstboompje kan kijken. Maar eerlijkheid gebied, het zijn dan toch wel eenzame dagen. Niek moest werken op kerstavond en op eerste kerstdag. Hoewel hij vroege dienst had en dus om 13 uur alweer thuis was tegen die tijd hier de pleuris al uitgebroken.

Er zat bij mij al aardig wat irritatie, die ik niet had opgemerkt. Door de drukte rondom de voorbereidingen was ik totaal niet meer bezig met naar mijn eigen gevoel luisteren. Van binnen was ik al in de beschuldigende fase aanbeland omdat ik als enige al weken bezig was met voorbereiden, bedenken, boodschappen voor onze “relaxte kerst”. Langzaamaan was dat hele “relaxte” gebeuren dus veranderd in een perfect plaatje van hoe dat dan zou moeten.
Ik had bedacht dat ik het toch wel memorabel wilde maken voor de kinderen. Ik had Niek die memo niet gegeven. Wel had ik van hem verwacht dat hij dit aan zou voelen en daarin bij zou dragen.

Een bolwerk van verwachtingen

Hoewel de kinderen het prima vinden als er iets georganiseerd wordt voor ze kijken ze eigenlijk gewoon liever tv. In ons huishouden zijn we allemaal best wel “schermpjes-minded”. De kinderen kunnen het nooit eens worden over wat te kijken, dus dagelijks was dat een ruzie-punt. En op 1e kerstdag (terwijl ik scrollde door mijn perfecte insta-feed) zag ik allemaal liefdevolle en perfecte plaatjes. Terwijl in mijn huis een continue geruzied werd over wat er op tv aan moest. Ik was bezig een ontbijt voor te bereiden voor als Niek klaar was met werken en de prikkels stapelde zich op. Ik voelde mezelf langzaam tot een kookpunt komen. Om een ontploffing te voorkomen ging ik naar boven. Waar ik natuurlijk direct achtervolgt werd door 1 van de kinderen om zijn beklaag te doen over de ander. Het was te laat. Ik ontplofte.

The explosion

Het lukte niet om een cooldown moment te nemen. Mijn to-do lijstje was eindeloos en onrealistisch. Daarbij was de hoeveelheid prikkels echt too much.
Op een bepaald moment gooide ik de cakejes die enkele dagen daarvoor hadden gebakken door de kamer heen met de boodschap dat dit het kerstontbijt en -diner was en dat ik verder NIETS meer deed.

Hoewel ik er nu om kan lachen dat ik daar als een bezettene stond te gillen en te gooien met spullen was deze ontploffing echt niet binnen proportie. Het was, zo bleek later, ook 1 van de vele die dag.

Te lang voelde ik me alleen in de organisatie. Ik wilde het leuk maken terwijl het niemand wat kon schelen, zo voelde het. Ik had cadeautjes onder de boom voor iedereen (ook voor mezelf omdat ik wist dat ik anders niks zou krijgen). Met zorg had ik alles uitgezocht en ik was al weken bezig om er wat leuks van te maken. Maar ik voelde me de enige die die kar trok.

Mijn ontploffingen die gepaard gingen met een hoop gillen en huilen waren echt niet oke voor de kinderen. Dit kon ik echt zo niet maken.

Toen Niek thuis kwam heeft hij me meteen naar boven gestuurd voor wat downtime maar ook hij had inmiddels best veel van de negatieve energie overgenomen. Het was een nogal toxische wervelstorm in ons huis.

De ommekeer

Na nog wat gemopper hebben we kinderen naar boven gestuurd. Dat was de beste zet. De kinderen hebben daar een speelkamer, waar ze nooit spelen. Maar nu gingen ze lief samen spelen en kregen wij even wat ademruimte. We hadden overlegt dat de hoeveelheid tv echt minder moest. Maar ons kerstdiner bestond wel uit borrelhapjes en the Grinch (toepasselijk).

Ik besefte me eindelijk dat het aan mijn verwachtingen te danken had. Dat ik deze moest uitspreken of moest bijstellen als ik enige bijstand verwachtte.

Dat heerlijke ontbijt wat ik wilde maken als Niek thuis kwam is er nooit gekomen. De kinderen hebben zich ziek gegeten aan die cakejes die ik gooide. Maar op 2e kerstdag hebben we met zijn allen een heerlijk kerstontbijt gemaakt. Dit was ècht gezellig. En daarna zijn we gaan wandelen en hebben we spelletjes gedaan. Zoals kerstmis in mijn hoofd eruit hoort te zien. Verder heb ik ook nog even een heart-to-heart met de kinderen gehad en ze mijn oprechte excuses aangeboden.

Nu besef ik me dat ik echt meer rekening moet houden met mijn EIGEN tijd. Met rust nemen. Niet even 5 minuten of misschien volgende week, als het in de planning past, maar dagelijks. Dagelijks wat voor mezelf doen zodat ik dat kan doorgeven aan mijn gezin. Vaak voel ik me ook eenzaam. Ik merk dat ik lastig gelijkgestemden tegenkom. Mensen waar ik ècht mezelf kan zijn en waar ik stoom kan afblazen. Natuurlijk heb ik Niek voor een gedeelte daarvoor maar wij zijn ook zo anders dat wij elkaar (natuurlijk) niet overal in vinden.

De zoektocht hiernaar zal ik hier ongetwijfeld vervolgen. Misschien heb jij er ook wat aan, als jij net zo bent als ik.

Volg me ook op Facebook en Instagram.