Zoals je misschien al wel doorhebt ben ik een enorme fan van ontwikkeling. Blijven ontwikkelen is belangrijk voor mij. Ik heb dan ook een enorme waslijst aan punten waarop ik me zou willen ontwikkelen. Dit geldt voor fotografie maar ook op persoonlijk vlak. Ook vind ik het leuk om mezelf te ontwikkelen in dingen die misschien niet direct “nuttig” lijken. Maar ik ben ervan overtuigd dat alles wat je vanuit je hart doet, ook hobbies, jou maken tot wie je bent. Super belangrijk dus!
De eerst plaats op mijn wishlist wordt op dit moment in beslag genomen door boudoir-fotografie. Zoals je in eerdere blogs ook hebt kunnen lezen ben ik als persoon aardig perfectionistisch. Vooral voor mezelf. Het haast onbewust meten aan anderen. Hoe hoort het? Als ik dit doe, zoveel weeg, dit huis heb dan…. “als”. Oftewel je bent niet goed zoals je nu bent, of met wat je nu hebt, of waar je nu woont.
Maar Boudoir-fotografie?
Waarom dan? Boudoir staat in mijn hoofd nogal erotisch op de kaart, mogelijk herken jij dit ook. Gezellig als je al zo onzeker over jezelf bent zul je misschien denken. Dit is niet precies hoe ik het in de realiteit voor me zie.
Een boudoir [budoˈaːr]? was een in de achttiende eeuw vooral in Frankrijk populair, meestal elegant ingericht vertrek, waarin de vrouw des huizes zich kon terugtrekken. O
orspronkelijk was het boudoir de ruimte gelegen naast de slaapkamer van de vrouw, waarin zij zich kon wassen en kleden. In die zin was het boudoir het vrouwelijke equivalent van het mannelijke kabinet.
Wikipedia
Mijn lichaam staat me soms tegen, ik vind mezelf regelmatig “te dik”, “te blubberbuik”. You get the picture. Maar wat ontzettend naar om dat zo tegen jezelf te zeggen eigenlijk. Wat naar om je lichaam zo in een verdomhoekje te stoppen terwijl het perfect voor je werkt. Ja gezond leven is belangrijk, maar uiteindelijk kun je niet je lichaam verantwoordelijk houden voor de keuzes die je met je brein maakt. Boudoir-fotografie is voor mij ook, of eigenlijk VOORAL, zoeken naar zelfacceptatie. Waar ben je wél blij mee? Hoe zien anderen jou? Wat vinden zij mooi. Hoe zou je eruit zien als je je grauwe en grijze bril af zou zetten?
Wat zie ik dan voor me?
Een proces, een traject, waarin je leert jezelf te zien, ècht te zien. Zonder oordeel. Dit is voor mij ook moeilijk maar hoe meer ik focus op de mooie en goede dingen aan mezelf hoe vriendelijker mijn dialoog met mezelf. Het helpt me niet om mezelf alleen maar omlaag te praten, te bekritiseren. Daar behaal je je doelen niet mee. Het plant haat en afgunst en ontevredenheid in je hart. Daar wordt niemand beter van. Wat ik zo voor me zie is een traject waarbij we het mooie, het goede accentueren, uitbelichten en een podium geven. Niet die schreeuwlelijk van een innerlijke criticus (mine named Helen).
Het gaat niet over naakt, erotisch, het gaat over liefde voor jezelf, over dankbaarheid, over geluk. Maar zodra je weer in je terug komt in je oude omgeving, je oude patronen dan verdwijnen die gevoelens van liefde, dankbaarheid en geluk vaak zo weer uit het raam. Komt die innerlijke criticus weer tegen je gillen. Hoe heerlijk is het dan als je een tastbare herinnering hebt. Een visueel en fysiek pakketje met de deur naar die liefde voor jezelf. De care-package waar je die innerlijke criticus mee om haar oren kan meppen, liefdevol uiteraard.
