Van Hel naar Helen

In de blog over wervelende woensdagen heb ik haar al kort geïntroduceerd. In deze blog vertel ik je alles over mijn lieftallige “collega” Helen (mijn innerlijke criticus). Mijn reis van Hel naar Helen.

Wie is Helen?

Yes mijn passie is fotografie, dus waarom begin ik dan over Helen? Ik ben ook echt een sucker voor ontwikkeling. In het afgelopen anderhalf jaar ben ik hier enorm me bezig geweest. Dit is bijvoorbeeld de enige reden dat ik uiteindelijk mijn passie heb omgezet in dit bedrijf. Dat ik uiteindelijk genoeg in mijzelf geloofde om dit “hobby” gebeuren serieus te nemen. Lees hier meer over het pad van afgelopen jaar. Mijn reis van Hel naar Helen.

Dus wie is dan Helen?

“Je bent niet goed genoeg”, “niemand zit op je te wachten”, “wat jij doet/maakt kan iedereen, waarom denk je dat je daar OOIT je brood me kan verdienen?!”

“Niemand zit op jou te wachten!”
door Helen (D.verts)

Herken je deze uitspraken van dat lieftallige stemmetje in je hoofd? Dat stemmetje dat altijd je zwakheden onderstreept en je wijst op al je flaws?

Dat stemmetje was “eating me alive”. Het was Hel. Totdat ik las in “Zin van Geertje Couwenbergh” Een boek over hoe je door schrijfoefeningen meer zin en betekenis aan je leven kon toekennen. Hoe je door elke dag gewoon te schrijven je meer ruimte kon creeëren meer creativiteit kon aanwakkeren en ook echt de zin kon behouden in dat creatieve wat je deed, door de regeltjes te laten varen.

Innerlijke criticus

Tijdens dat proces van schrijven terwijl ik dat boek las, lag ik op een nacht wakker. Zovaak lag ik nachten wakker, te malen over dat ik niet op de juiste plek in mijn leven was, of dat het allemaal niet past of klopt (herken je Wild River Journey?, die is in dit stadium namelijk geboren) Uiteindelijk hoorde ik haar luid en duidelijke. Het was een bekend geluid. Deze stem die mij zo omlaag schopte zat ìn mij. En telkens als ik haar stemgeluid hoorde dacht ik, dit is Hel! Maar….. mede door het boek van Geertje Couwenbergh kon ik deze stem ineens voor me zien. En statig, keurig dametje. Een knotje hoog op haar hoofd. Perfect gestifte lipjes, alles wat ik niet was. Dit was Helen (1 Hel, 2 Helen ;-)) En hoewel Helen soms heus een punt heeft was ze op dat moment enorm langs haar schoenen aan het lopen.

Moet Helen dan haar mond voor altijd houden?

Misschien heb je zelf ook wel eens geprobeerd om jouw innerlijke criticus tot zwijgen te dwingen. Over het algemeen lukt dit niet zo goed. In ieder geval bij mij niet….

En eigenlijk is ze er ook om een reden! Ze kan hartstikke veel waarde hebben, alleen mag ze wel een beetje ingeperkt worden.
Nu mag Helen bij mij aan tafel zitten alleen liever niet bij mij op schoot.

Wanneer komt Helen dan van pas?

Helen kan heel nuttig zijn, ze helpt me om mezelf scherp te houden, niet zomaar half werk te leveren. Bijvoorbeeld in het geval van fotografie mag zij zich mengen in het proces als ik de eerste selectie en bewerking gedaan heb en tevreden ben over mijn werk. Zij zorgt dan voor de laatste kritische blik. Bij het schrijven van een stukje zorgt zij voor de laatste blik over het werk. Ziet het er leuk uit? Leest het goed? Helen helpt me super goed! En op moment dat ik haar een duidelijke taak toebedeel gaat ze niet telkens ongevraagd in mijn hoofd zitten gillen.

Herken jij dit? Hoe was jouw reis van “Hel naar Helen?” Heb jij hier last van? Of heb jij een manier om hiermee om te gaan? Laat het me gerust weten! Vind ik leuk 🙂